Tynki wewnętrzne

Wykończenie oznacza zazwyczaj użycie tynku cementowo-wapiennego. Jeżeli ściana jest wystarczająco gładka, można zastosować tynk cienkowarstwowy, który w przeciwieństwie do tego pierwszego nie wymaga już malowania.

​

Nakładanie tynku wewnętrznego.

Tynki a prawo

Jeśli chodzi o mieszanki tynkarskie, to nie ma specyficznych norm dotyczących ich składu. Przy zakupie produktów należy kierować się rozsądkiem i sprawdzać, czy są dopuszczone do użycia w budownictwie i mają znak CE. Istnieją za to wytyczne w „Warunkach Technicznych", co do grubości tynków przy niektórych elementach instalacyjnych:

§ 187 2. Dopuszcza się prowadzenie przewodów elektrycznych wtynkowych, pod warunkiem pokrycia ich warstwą tynku o grubości co najmniej 5 mm.

„Warunki techniczne" określają również ważne wytyczne dla pieców kaflowych i metalowych (tzw. kóz i innych):

§ 265 3. Piec metalowy lub w ramach metalowych, rury przyłączeniowe oraz otwory do czyszczenia powinny być oddalone od łatwo zapalnych, nieosłoniętych części konstrukcyjnych budynku co najmniej 0,6 m, a od osłoniętych okładziną z tynku o grubości 25 mm lub inną równorzędną okładziną – co najmniej 0,3 m.

4. Piec z kamienia, cegły, kafli i podobnych materiałów niepalnych oraz przewody spalinowe i dymowe powinny być oddalone od łatwo zapalnych, nieosłoniętych części konstrukcyjnych budynku co najmniej 0,3 m, a od osłoniętych okładziną z tynku o grubości 25 mm na siatce albo równorzędną okładziną – co najmniej 0,15 m.

Podział zapraw tynkarskich

Zaprawy tynkarskie to nic innego jak spoiwa zmieszane z wodą. Można rozróżnić spoiwa pochodzenia organicznego jak np. kleje, bitumy, kazeinę, żywice i inne oraz spoiwa pochodzenia mineralnego, które mają zastosowanie we wnętrzach. Rozróżniamy cztery podstawowe typy widoczne na schemacie poniżej.

​

Podział zapraw tynkarskich.

Wytrzymałość zapraw zależy od wytrzymałości spoiwa, stosunku spoiwa do piasku, ilości wody i sposobu przyrządzania zaprawy. W zależności od ilości wapna i gliny otrzymujemy zaprawy o różnej konsystencji — bardziej spójną lub plastyczną, dającą się łatwiej rozprowadzać po murze.

Tynk cementowo-wapienny

Mieszanka ta jest niepalna, solidna, paroprzepuszczalna i plastyczna. Jej struktura jest bardzo zbita, dlatego dobrze nadaje się do pomieszczeń narażonych na wilgoć: łazienek, kuchni oraz spiżarni. Tynk cementowo-wapienny występuje w różnej gramaturze. Tynki szczególnie drobne nazywane są gładziami i przy odpowiednim nałożeniu nie wymagają szlifowania. Stosuje się je m.in. do wykończenia płyty karton-gipsowej. Na wysoką popularność tego produktu wpływa to, że jest on bardzo łatwy w przygotowaniu. Tynki cementowo-wapienne uzyskują pełną wytrzymałość po 28 dniach.

Zalety:

• Cena,
• nadaje się do każdej powierzchni.

Wady:

• Długi czas pełnego stygnięcia i wiązania, nawet do 3 tygodni.

Tynk gipsowy

Przygotowuje się go z gotowych mieszanek najczęściej z dużą domieszką wapna. Tynk gipsowy cechuje się wysokim pochłanianiem wilgoci, którą skutecznie zwraca, gdy w pomieszczeniu robi się sucho. Swoją przewagę ma również w wyglądzie – tynk gipsowy po nałożeniu jest gładką powierzchnią o naturalnie białym kolorze, co sprawia, że ma elegancki wygląd. Tynki gipsowe są zwykle kładzione jednowarstwowo, a przed wykonaniem prac ich podłoże należy oczyścić i zagruntować. Ten rodzaj tynku pełną wytrzymałość uzyskuje po 14 dniach.

Zalety:

• Wysycha na biało,
• łatwo wysycha,
• dobrze się rozprowadza.

Wady:

• Większa wrażliwość na uszkodzenia mechaniczne.

Tynk wapienny

Ma niskie Ph i odczyn zasadowy, co ogranicza ryzyko rozwoju grzybów. Ze względu na tę właściwość tynki wapienne są stosowane m.in. w szpitalach, żłobkach i szkołach. Tynki wapienne są słabe, jeśli chodzi o właściwości mechaniczne, ale można je ze spokojem stosować na wielu powierzchniach bez względu na wilgotność. Tynk wapienny jest elastyczny i po części samonaprawialny. Mikropęknięcia są w nim dużo mniej widoczne niż w tynkach cementowych, a pełną wytrzymałość uzyskuje on po 28 dniach.

Zalety:

• Odporne na rozwój grzybów,
• tynk wapienny jest robiony z naturalnych składników.

Wady:

• Pomimo właściwości lepiej stosować go w przestrzeniach suchych,
• tynki wapienne charakteryzują się małą wytrzymałością na uszkodzenia.

Tynki gliniane

Wykonany z naturalnych materiałów, tynk gliniany, jak sama nazwa wskazuje, wykonany jest z najbardziej rozpowszechnionego materiału — gliny. Glina jest sama w sobie tłustawa, dlatego tynki gliniane dobrze zachowują się w pomieszczeniach narażonych na wilgoć, jak łazienka czy kuchnia. Są też łatwe w utrzymaniu i można je dobrze formować podczas tynkowania, nadając różne faktury za pomocą ryflowanych kielni. Tynki gliniane uzyskują pełną wytrzymałość po 21 dniach.

Zalety:

• Cena.

Wady:

• Charakterystyczny kolor.

Tynki bakterio i grzybobójcze

Obecnie przy rozwoju techniki i sposobie produkcji wiele produktów zostaje doświadczalnie ubogaconych. Rewolucja w tym zakresie nie omija budownictwa. Na rynku można spotkać się z tynkami o wysokich parametrach zmywalności czy specyficznych dodatkach jak nanocząsteczki srebra. Efektywność tych rozwiązań nie jest potwierdzona w szerszym użyciu, gdyż są w obiegu zbyt krótko. Niektóre firmy w celu uwiarygodnienia produktu załączają do kart certyfikaty z własnych testów i badań laboratoryjnych. Decyzja o wyborze droższych rozwiązań jest kwestią indywidualnych upodobań. Ten rodzaj tynków uzyskuje pełną wytrzymałość po 21 dniach.

Zalety:

• Dobry mikroklimat,
• czystsze powietrze we wnętrzach.

Wady:

• Wymagają odpowiednich warunków w momencie nakładania,
• konieczność dostosowania się do wytycznych producenta,
• nie można ich malować.

Tynki tapetowe

Od niedawna na rynku można zakupić tapety wykonane z włókna szklanego, które pokryte są od spodu cienką warstwą kleju pęczniejącego. Po przyklejeniu do ściany uzupełnia on ubytki i wyrównuje powierzchnię. Zewnętrzna strona tapety imituje tynk lub wzór dobrany z próbnika. Tapety są w kolorze białym i można je malować lub pozostawić w oryginalnej formie. Tynki tapetowe uzyskują pełną wytrzymałość po 3 dniach, zaraz po związaniu kleju.

Zalety:

• Jednorodna powierzchnia,
• trwałość.

Wady:

• Wymagają dokładnego wykonania na spojeniach.

Porady

1. Tynk należy układać na w miarę równej powierzchni. Zbyt gruba warstwa tynku, powoduje jego rozwarstwienie i odpadanie od powierzchni.

2. Tynku nie powinno się układać na powierzchniach zatłuszczonych. Jeżeli materiał, na który układany jest tynk, zawiera dużo porów lub jest wyjątkowo suchy, będzie nadmiernie wyciągał wodę z urobionego gipsu. Osłabi to jego strukturę podczas wysychania i spowoduje pęknięcia i odpadanie. Tego typu powierzchnie należy więc odpowiednio przygotować, malując dopasowanym do technologii gruntem.