Montaż izolacji

W procesie izolowania budynku chodzi o wykonanie warstw, które dobrze przylegają do ścian osłonowych lub konstrukcyjnych. Nie przepuszczają nadmiernie wilgoci oraz zimnego lub zbyt ogrzanego powietrza do wnętrza obiektu. Na przestrzeni ostatnich trzech dekad szczególnie przyjęły się dwa systemy.

Stosowanie metod a prawo

W przepisach nie ma jednoznacznych wytycznych, co do mocowania ocieplenia do ścian budynków. Powinno ono być bezpieczne i nie powodować zagrożeń w użytkowaniu obiektu. W zależności od odległości i funkcji obiektów może być palne lub nie.

Rodzaje montażu izolacji

​

Podział typów montażu izolacji.

Montaż lekki suchy

​

Montaż izolacji lekki suchy.

Polega na ociepleniu ścian od strony zewnętrznej. Instrukcja montażu i opis poszczególnych kroków został wnikliwie opisany w świadectwie nr 530/94, wydanym przez Instytut Techniki Budowlanej. Technologia wzięła swoją nazwę od użytych materiałów: styropianu i wełny, która mocowana jest do ściany za pomocą łączników bez użycia kleju. Ruszt podtrzymujący izolację mocuje się mechanicznie przy użyciu gwoździ, śrub, kołków. Montaż lekki suchy stosowany jest głównie w przypadku budynków, które będą posiadały na elewacji okładziny w postaci sidingu, płyt włókno-cementowych, winylowych czy paneli kamiennych. Te rodzaje wykończenia i tak wymagają zamocowania konstrukcji wsporczej, pomiędzy którą wprowadza się płyty lub rulony wełny, rzadziej styropianu, zabezpieczone folią wiatrową. Izolacje kołuje się do ściany na sucho.

Podkonstrukcja

Ruszt

Najlepiej, jeśli jest wykonany z elementów drewnianych, które mają niższy współczynnik przenoszenia ciepła. Jego użycie limitowane jest ciężarem poszycia elewacji. W przypadku wykończenia z kamienia naturalnego lub innych ciężkich materiałów lepiej wykonać ruszt stalowy mocowany mechanicznie do konstrukcji ścian i stropów.

Izolacja

Wykonywana jest głównie z wełny mineralnej, która jest materiałem lekkim i może być ugniatana. Możliwość zwijania jej w rolki ułatwia transport i układanie pomiędzy słupkami lub komorami rusztu. Izolację zaczyna się układać od cokołu, kołkując poszczególne warstwy do ściany na głębokość ok. 5 cm. Warstwy układa się jedna nad drugą, tak jakby budowało się mur. Jeśli chcesz wykorzystać styropian, to zazwyczaj wykorzystuje się styropian EPS 70 lub 100 grubości ok. 25 cm. W zależności od jakości styropianu ilość potrzebnej warstwy może dochodzić do 35 cm, co w przypadku małych okien może dodatkowo powodować zacienianie wnętrz. Grubość pokrycia wełną wynosi natomiast ok. 20 cm, a wełna twarda czy rolowana jest niepalna i pozwala oddychać elewacji.

Wiatroizolacja

Chroni wełnę przed ewentualnym zmoczeniem w przypadku intensywnych opadów deszczu lub przed zaciekającą wodą, która mogłaby spenetrować szczeliny pomiędzy płytami elewacyjnymi. Folię przyszywa się lub mocuje bezpośrednio do słupków i rygli poziomych.

Pustka powietrzna

Wykonując ocieplenie tą metodą przed ostatecznym wykończeniem, pozostawia się szczelinę na szerokość ok. 1-2 cm. Szczelina ta umożliwia przepływ powietrza ku górze w stronę okapu. Od stropu grunty przy cokole zostawia się szczeliny wlotowe. Ruch powietrza ku górze ma na celu wysuszenie i odparowanie wody z ewentualnie zawilgoconej izolacji i folii.

Okładzina

Okładzina to łupek, kamień, płyty mocowane systemowo do wykonanej wcześniej konstrukcji z użyciem dystansów lub bezpośrednio przybijane do łat i słupków (siding, gont).

Zalety:

• Prosta w wykonaniu,
• można wykonywać w każdych warunkach, uważając na zamoczenie wełny,
• możliwość użycia gotowych elementów, płyt o odpowiednim wymiarze,
• brak robót z użyciem wody.

Wady:

• Wymaga wykonania podkonstrukcji,
• zabezpieczenie wiatorizolacją/folią paroprzepuszczalną.

Montaż mokry

​

Montaż izolacji, mokry.

Kleje

Jeżeli na izolację wybraliśmy styropian, trzeba wykluczyć niektóre substancje, które rozpuszczają polistyren, na przykład rozpuszczalniki organiczne. Klej do styropianu powinien być odporny na wodę, niską temperaturę i posiadać dobrą przyczepność do podłoża. Większość głównych producentów oferuje kleje przeznaczone do konkretnego produktu. Rozwiązania systemowe zapewniają gwarancję i wysoką jakość. Produkty są dopasowane laboratoryjnie, aby uzyskać najlepsze połączenia. Kleje dzielą się na poliuretanowe i cementowe.

Klej cementowy

Niegdyś stosowano tylko kleje cementowe, które cechują się stosunkowo szybkim czasem schnięcia i dobrą wytrzymałością. Nie można jednak przygotować za jednym razem mieszanki na całą fasadę, gdyż klej zaschnie w wiadrze i nie będzie możliwe jego nałożenie. Stosowanie kleju cementowego wymaga przerw w pracy i przygotowania małych porcji kleju.

Klej poliuretanowy

Klej poliuretanowy do styropianu występuje pod postacią pianki, którą instaluje się na odpowiednich pistoletach montażowych. Wystarczy wstrząsnąć puszkę i można zacząć nakładać klej. Praca może być wstrzymana, a po przerwie łatwo ponownie używać pistoletu. Korzystanie z kleju poliuretanowego jest więc znacznie wygodniejsze, a klej produkowany w fabryce ma wyższą jakość. To sprawia, że kleje poliuretanowe są nieco droższe. Wełna nie jest aż tak wrażliwa na odczynnik, jak styropian i może być klejona zaprawami mineralnymi (najczęściej na bazie cementu). Ciężar właściwy wełny jest wyższy od styropianu, toteż zużycie kleju będzie większe. Jednak wyższe parametry termiczne osiągnięte w ten sposób rekompensują wydatki.

Klej bitumiczny

Izolację można również kleić do podłoża poprzez kleje bitumiczne. Wykazują one właściwości hydroizolacyjne i przeważnie stosuje się je na powierzchniach płaskich tj. dachy, tarasy.

Kołkowanie

​

Plastikowy talerz używany do kołkowania.

Elementy te to plastikowe talarze chwytane do powierzchni ściany za pomocą metalowych wkrętów. Łącznik powinien być montowany z taką siłą, aby talerzyk łącznika licował się z materiałem izolacyjnym, nie wgłębiając się w niego.

Wykończenie

Powszechnym i stosunkowo tanim wykończeniem w tej metodzie jest tynk na zaszpachlowanej siatce zbrojeniowej lub z włókna szklanego. Różnorodność zapraw pozwala na otrzymanie dowolnych efektów imitujących kamień (tynki strukturalne) lub cegły (użycie form do wyciskania wzorów). Stosując technologię lekką mokrą, należy zwrócić uwagę na rozwiązanie ważnych styków technologicznych w budynku, takich jak strefa cokołu budynku czy otwory okienne i drzwiowe. Wnęki i powierzchnie pocienione izolacyjne to najczęstsze miejsca tworzenia się mostków powietrznych i strat ciepła.

Zalety:

• Technologia znana ekipom budowlanym,
• dostępność materiałów.

Wady:

• Wymaga dokładności,
• materiał chłonna 8 m² z opakowania kleju, 5 m² z paczki kleju,
• może być wykonywana przy sprzyjających warunkach, temp. ok. 10-25 ℃, niska wilgotność.